Column Jack Jansen

Millenials en hoe met ze samen te werken

Is het überhaupt mogelijk om met Millenials, de mensen die geboren zijn ruwweg tussen 1980 en 2000, samen te werken? Ze worden tenslotte weggezet als egoïstisch, bijna narcistisch. Ze denken dat ze speciaal zijn, dat ze een bijdrage moeten leveren aan een betere wereld, ook al zijn ze pas 28. Niet gewend om ongelijk te krijgen of te wachten. Ongeduldig, want internet is hun natuurlijke habitat en dat wat ze bestellen krijgen ze meteen of in ieder geval binnen 24 uur geleverd. Hoe kan zo’n generatie die is opgegroeid met een wereldbeeld van de volledige individuele maakbaarheid, waarin zij als speciaal persoon de hoofdrol spelen ook maar enigszins samenwerken met oudere generaties die in een ander
wereldbeeld zijn grootgebracht?

Allereerst door te beseffen dat bovenstaande beschrijving zeer generaliserend is en het wellicht gemakkelijk is om zo over mensen te spreken, maar dat je daarmee niets anders doet dan verschijnselen die zich in enig tijdsgewricht voordeden, te plakken op iedereen die daarin geboren is.

Klopt de beschrijving dan helemaal niet? Jazeker klopt die, maar nog los van de generalisatie is er ook een andere kant. Laten we nou eens uitgaan van wat ik boven heb beschreven als de kenmerken van Millenials, kunnen we ons dan voorstellen dat het een ‘cold shower’ is als je in de ‘echte’ of beter gezegd, die ‘andere’ wereld terechtkomt? Een wereld waarin je moet werken voor wat je wilt krijgen. Waarin je geen enkele bevoorrechte positie hebt. Waar je eerst beoordeeld wordt op je prestatie en niet meteen allerlei complimenten krijgt. Als je die al krijgt. Een wereld waarin je kritiek krijgt, waar met alle goede bedoelingen ook achterdocht en achterklap heerst en waar managers zich niet altijd leiders tonen. Waar onrecht net zo vaak zegeviert als recht.

Met enig begrip van hoe de Millenials zijn opgegroeid komen we in samenwerking veel verder. Dat is toch ook waar samenwerking om draait. Dat iets samen mag komen, wat tenslotte meer is dan de som van de delen. En dan niet alleen met mensen die hetzelfde denken en/of gedachtegoed hebben als wij. Generatiekloven zijn van alle tijden. Nou kunnen we natuurlijk aan onze kant van de kloof blijven staan en wijzen naar de Millenials en dat het aan hen is om die kloof te overbruggen. We zouden met net zoveel recht kunnen stellen dat de ‘oudere’ generatie enige wijsheid van het leven toegedicht mag worden. Betekent dan dat de Millenials wederom hun zin in alles krijgen en dat we maar hun kant op moeten bewegen? Absoluut niet. Ik stel alleen maar dat het de oudere generatie is die de jongere generatie geholpen heeft zich te vormen zoals ze zich gevormd hebben. Dat is geen schuldkwestie, maar wel een zaak van de verantwoordelijkheid pakken. Grenzen stellen en voordoen hoe het anders kan.

Iemand die niet of nauwelijks geleerd heeft om te gaan met tegenslag, moet door de oudere generatie voorgeleefd krijgen hoe dat te doen. Maar als we zelf de kenmerken zijn gaan vertonen waarvan we de Millenials betichten, hoe kunnen we dan ooit een voorbeeld zijn?

Jack Jansen
Auteur HOMO REFLECTUS-zelfvertrouwen vanuit eenheid