‘Mijn sabbatical’

De laatste keer dat ik me tot mijn lezers wendde was het eind 2023. Change Your Business was net uit, de kop van het voorwoord luidde: 2024 wordt een fantastisch jaar! Dat zou anders lopen. We hadden op 24 januari onze eerste Change-borrel en Table for Ten bij Hotel Blue gehad. Precies een week later, op woensdagmiddag 31 januari kreeg ik een herseninfarct. Ik kreeg barstende hoofdpijn en tien minuten later kon ik niet meer praten. Die middag en avond volgden een razendsnelle trip naar de Spoedeisende Hulp van het Radboudziekenhuis, trombectomie van de hersenvaten (een ingreep waarbij met een katheder via de lies een stolsel uit een bloedvat wordt verwijderd) en opname op de IC. Achteraf zat het mee, ik lag binnen twee uur op de operatiekamer, het verstopte bloedvat was bereikbaar, het stolsel werd succesvol verwijderd en het werd een succes. Voor die ingreep kon ik niet praten, na de behandeling sprak ik weer de eerste woorden. Ik verbleef op IC, MC en na heel veel onderzoeken door neurologen, cardiologen en anesthesisten was duidelijk wat de oorzaak van mijn infarct was: boezemfibrilleren, een onregelmatige hartslag, die verder niet levensbedreigend is en meestal met medicijnen onder controle is te houden. Inmiddels had zich ook een revalidatiearts gemeld die meteen logopedie in gang zetten. Vijf maanden lang door twee logopedisten, vrijwel gelijktijdig drie maanden therapie door een ergotherapeut en daarna vijf maanden therapie van een medisch psycholoog. Toen was het revalidatietraject wel klaar, kon ik weer spreken en was vermoeidheid nog de enige zorg. Daar werd vanaf dag twee voor gewaarschuwd, het werd een grote zorg, want het betekende dat ik voorzichtig met mijn energie moest omgaan. Dat viel niet mee.

Tijdens de eerste afspraak met de revalidatiearts werd me gevraagd wat ik als persoonlijke doel voor me zag. Daar was ik helder in: ik wilde mijn oude leven terug. Lezen, schrijven, interviewen, mensen ontmoeten, kortom de dingen doen die ik al mijn hele leven doe. Dingen waar ik me goed bij voel, waar ik blij van word en waar ik ook waardering voor krijg. Dat wilde ik weer en dat ging zeker de eerste maanden flink vooruit. Ik kon steeds beter praten, alhoewel ik soms nog woordvindingsproblemen had. Ook schrijven ging weer goed, alleen die vermoeidheid, daar kon ik maar moeilijk aan wennen. Ik was een druk leven gewend, nu moest ik mijn gedrag ingrijpend veranderen, anders was de accu om 11.00 uur ’s ochtends voor die dag al helemaal leeg. Ik begreep voor de eerste keer hoe lastig het is om gedragspatronen te veranderen. Om regelmatig te rusten, je gedag aan te passen voordat je grenzen overschrijdt, want daar betaal je ogenblikkelijk een prijs voor in de vorm van enorme vermoeidheid en moeilijker spreken. Ik kreeg een waarschuwing van de revalidatiearts: “Wanneer je je gedrag niet aanpast kan dat blijvende gevolgen hebben, bijvoorbeeld in blijvende slechtere spraak. Dat was eigenlijk wel de druppel. In januari is het kwartje na eerdere dipjes nu definitief gevallen en nu voel ik me veel beter. Ik noem de reis die ik achter me heb mijn sabbatical. Ik heb geleerd rust te nemen, slimmer te zijn, rekening te houden met mijn energie en als ik dat doe kan ik hetzelfde als voorheen. Misschien iets langzamer, maar ik kom er weer. Dat deed ik niet alleen, daarom heel veel dank aan alles en iedereen die daar een bijdrage aan heeft geleverd.

Hans Eberson